مقدمه (میم ساکن)
حرف ميم (م) یکی از حروف الفبای زبان عربی می باشد:
لقب آن: حرف شفوي، لبی.
مخرج آن: مابين دو لب با روی هم قرار گرفتن آن ها.
صفات: جهر، بينيه، استفال (پایین بودن) گشایش و تیزی به همراه غنه ی خيشومی.
صفات عارضی آن هنگام سكون
زمانی که حرف میم ساکن باشد، این سه صفت را به خود می گیرد: ادغام لبی، اخفاء لبی و اظهار لبی.
این صفات را برای آن لبی می خوانیم که حرف ميم از میان دو لب خارج می گردد. علماء اصطلاحاً بر آن احكام ميم ساكن نیز نام نهاده اند.
پیش تر اصطلاحات ادغام، اخفاء و اظهار را تعریف نموده ایم. |