. 1. الله سبحانه وتعالی شعر بودن قرآن را در این آیه ردّ می فرمایند: (وَمَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ وَمَا يَنْبَغِي لَهُ إِنْ هُوَ إِلا ذِكْرٌ وَقُرْآنٌ مُبِينٌ)
2. بعضی از ملحدان ادّعا می کنند که در قرآن کریم شعر وجود دارد و به آیاتی مانند این استدلال می کنند: : ( وَالْعَادِيَاتِ ضَبْحاً . َفالْمُورِيَاتِ قَدْحاً . فَالْمُغِيَراتِ صُبُحاً ) که به نظر اینان شعری از بحر بسیط است که جواب آنان این است که اگر این فرموده شعر می بود، حتماً کسی پیدا می شد که با شعری مانند آن در مقابلش بایستد، زیرا اعراب بر شعر تسلط کامل داشتند، حال چون کسانی که در منتهای شعر قرار داشتند چنین کاری نکردند، معلوم می شود، که آنان به هیچ وجه مانند افراد ضعیفیی که چندان تخصصی در شعر ندارند، معتقد به شعر بودن قرآن نبوده (و می دانسته اند که این کلام شعر نیست).
3. قرآن کریم مانند آنچه در شعر مرسوم است، به ابیات تقسیم نمی شود بلکه به آیات کریمه ای تقسیم می شود، همچنین قرآن مانند شعر ،بر پایه ی وزن و قافیه استوار نیست، و سوره سوره است نه قصیده قصیده.
4. قواعد و روش خواندن قرآن با شعر کاملاً متباین و متفاوت است.
|
